Ineens kom ik thuis te zitten. M’n hoofd werkt niet meer op topsnelheid en mijn werk in de zorg is verleden tijd. NAH (niet aangeboren hersenletsel) is ingewikkeld. Ik leef er inmiddels 10 jaar mee, maar het went nooit. Toch heeft het voordelen (jaja, ik geloof het zelf ook amper), maar er ontstond ruimte voor nieuwe ideeën.
Mijn eigen kleine bootje in de gracht, waarin ik tijdens mijn vaartochten altijd zo lekker tot rust kom, bracht me op het idee van Droomboot Utrecht. Niet alleen een boot, maar een heel concept, waarin alles draait om de mensen die nu aan wal staan en slechts toekijken. Of mensen die bedlegerig zijn en alleen nog varen in hun dromen. Ook voor mijzelf zie ik kansen, namelijk om het stuurwiel in eigen hand te nemen. En een stichting op te zetten, fondsen te werven, kennis te vergaren, leren varen…
Het was me het jaartje (of twee) wel, zeg. Alleen al de weg vinden bij m’n eigen gemeente Utrecht was een baan op zich. Maar het enthousiasme van de gemeente, samenwerkingspartner Voorm’nstadsie, de bewoners van het verzorgingstehuis waar ik mijn plan heb gepitcht en alle mensen die mij ondersteunen geeft energie voor tien.
En nu is de handtekening gezet. Stichting Droomboot is een feit en er is geen weg meer terug, vind ik. Volle kracht vooruit maar weer. Ik heb er zin in.
Suus
